एक तारी सूर जाणे….

संगीत… आपल्या लाडक्या कृष्णाजवळ पोहोचण्याचं एक प्रभावी माध्यम! ही माहिती म्हणून फक्त डोक्यात असणं आणि याचा प्रत्यक्ष अनुभव येणं यामध्ये खूप फरक असतो. हे काल जाणवलं.

सहज म्हणून एक साधंसं गीत गायचा प्रयत्न करत असताना कृष्णाला अनुभवून मनाच्या झालेल्या भावविभोर स्थितीची या मोहनकामिनीची छोटीशी अनुभूती.

आपण सर्वचजण असे काही प्रसंग नक्कीच अनुभवतो जेव्हा मनामध्ये खोलवर झालेल्या जखमा व्यक्त करायला शब्द सापडत नसतात. आपल्याला नेमकं काय हवंय हे ही आपल्याला कळत नसतं आणि त्यामुळे नेमकं आपल्याला काय झालंय या प्रश्नाचं उत्तरही देणं शक्य नसतं. असंच एक छोटंसं वादळ माझ्या जीवनात येऊन गेलं. त्यातून मनाला एवढा धक्का बसला होता की काही बोलायला गेलं की डोळ्यातून अश्रुंच्या धारांव्यतिरिक्त काही येत नव्हतं. एक वेळ अशी स्थिती झाली होती की डोळ्यातून पाणी येणं ही बंद झालं होतं. मनात एक विचित्र शांतता पसरली होती. 

आता एक आणखी गोष्ट इथे सांगावीशी वाटतेय, जेणेकरून हे अनुभूती म्हणून का लिहावंसं वाटतंय याचा अंदाज येईल. एक काळ होता जेव्हा मी खूप मन लावून संगीताचे धडे घेतले. पण नंतर घशाला काहीतरी इन्फेक्शन झालं ज्याने माझं गाणं जवळ जवळ बंद होतं. गाता येत होतं तसं, पण अगदीच मध्य सप्तकात. आता अंदाज आला असावा की हे सारं कुठे जातंय!! तर, मन रमवण्यासाठी गाणं म्हणायचं तर ते ही नीट जमत नव्हतं. पण, एकाएकी काय झालं कुणासठाऊक… अचानक मी कधी फारसं न ऐकलेलं, न अभ्यासलेलं गीत 'एक तारी सूर जाणे…श्रीहरी जय श्रीहरी' हे ओठावर आलं. ते म्हणताना जो आवाज लागला तो मंद्र सप्तकापासून तार सप्तकापर्यंत अगदी सहजपणे संचार करून आला. ते गात असताना डोळ्यातून वाहणारा प्रत्येक अश्रु जणू कृष्णापाशी माझी एक एक वेदना पोहोचवत होता. इतके दिवसात जे बोलून व्यक्त करता येत नव्हतं, ते त्यादिवशी त्या गीतामधून, त्या सूरांमधून व्यक्त झालेलं होतं. खर्‍या अर्थाने कृष्णाशी संवाद साधल्याचा आनंद मनात निर्माण झालेला होता. सारं काही त्या कृष्णाच्या चरणी अर्पण करून, व्यक्त करून एक छान शांतता काही क्षणांसाठी अनुभवली. त्या स्थितीमधून बाहेर यायची इच्छाच होत नव्हती.

आजही ती स्थिती आठवली तरी मन सगळं विसरून एका क्षणासाठी का होईना एका निर्विचार स्थितीमध्ये निघून जातं. 

खरंच, सूरांना मंत्रांचं सामर्थ्य असतं हे बरोबरच आहे!!